Na osnovu 34. i 74. Apostolskog kanona, 6. kanona Drugog vaseljenskog sabora, 12, 18. i 19. kanona pomesnog Kartaginskog sabora, zatim člana 70. tačke 20. i 356. Ustava SPC, Sveti arhijerejski sinod je 11. februara 2010. g. doneo odluku br. 131 kojom se pokreće pitanje utvrđivanja
KANONSKE ODGOVORNOSTI
Njegovog Preosveštenstva episkopa raško-prizrenskog Artemija (Radosavljevića), rođenog 15. januara 1935. godine u Leliću kod Valjeva, od oca Veselina i majke Kosane. Monaški čin je primio 20. novembra 1960. godine. Bogosloviju i Bogoslovski fakultet je završio u Beogradu. Od 1964. do 1968. godine službovao je u manastiru Krka kao nastavnik. Potom je otišao u Grčku na postdiplomske studije, gde je na Atinskom univerzitetu i doktorirao 1976. godine. Po povratku iz Grčke, jednu godinu je proveo kao suplent Prizrenske bogoslovije, a potom je primio upravu manastira Crna Reka, gde je proveo trinaest godina i gde ga je zatekao izbor za episkopa 1991. godine. Sveti arhijerejski sabor SPC ga je izabrao za episkopa raško-prizrenskog. U čin arhijereja je hirotonisan 23. juna 1991. godine u Pećkoj patrijaršiji. Sveti arhijerejski sinod SPC doneo je 11. februara 2010. g. odluku br. 131 kojom je episkop Artemije razrešen upravljanja Eparhijom raško-prizrenskom do redovnog zasedanja SASabora u maju 2010. g. i to zbog dugogodišnjeg neizvršavanja, ignorisanja ili pak samo delimičnog izvršavanja odluka SASabora i SASinoda; zbog postupaka kojim se narušava jedinstvo SPC, a Eparhija raško-prizrenska faktički izdvaja iz njenog sastava i poretka; zbog prepuštanja celokupnog materijalno-finansijskog poslovanja Eparhije i dodeljivanja najviših crkvenih odlikovanja licima za koja su SASabor i SASinod svojim odlukama tražili pokretanje crkveno-sudskih postupaka; zbog neizvršavanja rhipastirskih obaveza u određenim delovima Eparhije; zbog unošenja nemira i deoba među sveštenstvo, monaštvo i verni narod, kao i zbog sejanja nepoverenja prema patrijarhu srpskom, izvršnim telima SPC i delu arhijereja, kao i zbog pridavanja sebi liderske političke uloge i monopola u odbrani Kosova i Metohije.
Episkop raško-prizrenski Artemije se optužuje za sledeće prestupe:
I NEIZVRŠAVANJE ODLUKA SVETOG ARHIJEREJSKOG SABORA I SVETOG ARHIJEREJSKOG SINODA SPC I PODRIVANJE CRKVENOG PORETKA
SASinod je u maju 2006. g. zbog uočavanja brojnih problema u Eparhiji raško-prizrenskoj oformio Komisiju kojoj je stavljeno u dužnost da ispita situaciju i pregleda materijalno-finansijsko poslovanje. Komisija je 10. maja 2006. g. u Gračanici istraživala materijalno-finansijsko poslovanje u Eparhiji raško-prizrenskoj, a posebno privrednog društva “Rade Neimar” i Duhovnog i misionarskog centra “Atos” u Beogradu. Komisija je utvrdila brojne nepravilnosti u radu, a posebno u materijalnom poslovanju “Rada Neimara” u čijem se Upravnom odboru, po blagoslovu episkopa Artemija nalazio protosinđel Simeon (Vilovski), a na čijem se čelu nalazio kum njegovog rođenog brata Predrag Subotički iz Beograda.
Posebno je nedopustivo što je episkop Aremije pokušao da opstruira rad Komisije. Iz tih razloga je od Miloša Janićijevića, čija se izjava prilaže uz optužnicu, tražio da lažno svedoči pred članovima Komisije SASinoda s obzirom da se na njega vodila knjižara “Atos”, a da su, shodno njegovom punomoćju, po blagoslovu episkopa Artemija, knjižarom koja je donosila velike prihode, a koji nisu književi u blagajni Eparhije, suvereno upravljali protosinđel Simeon i njegov rođeni brat Vladimir Vilovski. Prema drugoj izjavi Miloša Janićijevića, najbliži saradnici episkopa Artemija su tražili, obaveštavajući ga da dolaze sa važnog sastanka u Gračanici, da Janićijević porekne izjavu koju je dao pred Komisijom SASinoda.
SASabor je, nakon razmotrenja Izveštaja Komisije, doneo odluku ASbr. 65/zap. 113 od 19. maja 2006. g. da umoli episkopa Artemija da sarađuje sa SASaborom, SASinodom, Odborom SASabora za Kosovo i Metohiju i Nj. P. episkopom lipljanskim Teodosijem kao svojim vikarom, te sa sveštenstvom, monaštvom i vernim narodom. Zatim, da ugasi eparhijski centar “Rade Neimar”, a duhovni i misionarski centar “Atos” u Beogradu prenese u vlasništvo PUO i o učinjenom izvesti SASinod. Zatim, da u skladu sa kanonima i Ustavom SPC reši pitanje vlasništva nad nekretninama koje poseduje u Beogradu, Sremčici i Banji Koviljači, a da protiv protosinđela Simeona (Vilovskog) zbog njegovih dotadašnjih prekršaja crkveno-kanonskog poretka, zbog neistina i izjavljenih pred Komisijom Svetog arhijerejskog sinoda i zbog unošenja nemira među klir Eparhije raško-prizrenske razreši svih administrativnih i crkvenih dužnosti, a da se pred Crkvenim sudom Eparhije raško-prizrenske protiv njega pokrene crkveno-sudski postupak. Sveti arhijerejski sinod je svojim aktom br. 1029/zap. 656 od 2. juna 2006. g. saborsku odluku prosledio nadležnom episkopu Artemiju, koji se o tu odluku oglušio u najvećem delu.
Pre svega, nije prihvatio saradnju sa najvišim crkvenim telima o čemu svedoči više desetina dokumenata iz arhive i medija. Eparijski centar “Rade Neimar” je umesto gašenja u statusu privrednog društva preimenovao i preregistrovao u Eparhijski graditeljski centar dok je centar “Atos” PUO-u predao njegov formalni vlasnik Miloš Janićijević.
Episkop Artemije nije izvršio odluku SASabora da protiv protosinđela Simeona pokrene crkveno-sudski postupak i liši ga svih crkvenih i administrativnih dužnosti nego ga je, mimo odluke SASabora, 29. novembra 2009. g. svojim aktom br. 965 od istog dana nekanonski proizveo u čin arhimandrita sa pravom nošenja naprsnog Krsta, a narednog dana ga je, shodno aktu br. 966, i pored činjenice da je vikarni episkop po dužnosti arhijerejski zamenik u Eparhiji, postavio za arhijerejskog zamenika.
Episkop Artemije nije izvršio ni odluku SASabora ASbr. 62/zap. 122 od 21. maja 2003. g. kojom mu je naloženo da pred Crkvenim sudom Eparhije raško-prizrenske pokrene crkveno-sudski postupak protiv nepokornog monaha Antonija (Davidovića), sabrata manastira Crne Reke, te da se isti zbog više kanonskih i krivičnih prestupa liši monaškog čina i vrati u red svetovnjaka.
Nakon nebivalog skandala i opšte sablazni zbog premlaćivanja štićenika tzv. Duhovno-rehabilitacionog centra Crna Reka i odluke SASinoda da pomenuti centar u kome su primenjivane nehumane i nehrišćanske metode ugasi, a da protiv njegovog upravnika protojereja Branislava Peranovića pokrene crkveno-sudski postupak, episkop Artemije je samo delimično uvažio sinodsku odluku, ali je i na svoju ruku preinačio tako što je sveštenika B. Peranovića aktom br. 763 od 17. septembra 2009. g. unapredio. Iako u aktu navodi da je o. Branislava smenio aktom br. 321 od 27. maja 2009. g. episkop Artemije navodi da ga, “ceneći njegov višegodišnji rad i bogato iskustvo u radu sa zavisnicima od droge, a imajući u vidu težinu problema narkomanije koji postoji u našem srpskom narodu, postavlja za “savetnika pravoslavnom sveštenstvu Eparhije raško-prizrenske” za borbu protiv narkomanije. Episkop Artemije nije protiv o. Branislava pokrenuo crkveno-sudski postupak.
U periodu od 2003. do 2010. g. episkop Artemije je ignorisao brojne odluke SASabora i SASinoda, a posebno one o prijemu, osvećenju i stavljanju u bogoslužbenu upotrebu brojne hramove i objekte SPC na Kosovu i Metohiji, koji su obnovljeni shodno Memorandumu koji je potpisao patrijarh Pavle i koji je podržan zajedno sa procesom obnove na svim narednim SASaborima.
Iz akta episkopa Artemija br. 38 od 30. januara 2005. g. upućenog SASinodu se vidi eklisiološki neutemeljen i kanonski neispravan stav o “neravnoteži” u odnosima episkop – Sabor, a na štetu Sabora, što je u suprotnosti sa celokupnim predanjem Crkve. Crkveno predanje uvek teži ravnoteži i saglasju, što potvrđuje i 34. apostolski kanon, koji episkop Artemije više puta navodi u svoju korist, a zapravo ga isti taj kanon osuđuje.
U slučaju nesaglasja između eparhijskog arhijereja i drugih crkvenih tela, iz bilo kog razloga, sud u prvoj instanci, shodno čl. 70. tač. 35b Ustava SPC pripada SASinodu, a prema 74. Apostolskom kanonu i Ustavu SPC SASaboru, koji bira episkope i koji im i sudi u poslednjoj instanci.
U suprotnom, na način kako se to desilo u Eparhiji raško-prizrenskoj zbog neizvršavanja saborskih i sinodskih odluka od strane nadležnog arhijereja, Eparhija se suštinski pretvorila u ličnu i privatnu crkvu kao neograničenu svojinu episkopa, a ona mu od strane SASabora nije poklonjena već mu je samo poverena na upravu.
Crkva ne predstavlja skup ili labavu konfederaciju autokefalnih eparhija u kojoj SASabor, SASinod i patrijarh predstavljaju tela i funkcije bez sadržaja i odgovornosti za pojedine eparhije. Sabornost bez prvenstva ne postoji “episkopi svakog naroda treba da znaju prvog između njih i da ga smatraju kao glavu… (34. Apostolski kanon).
Iz akta episkopa Artemija br. 716. od 18. avgusta 2008. g. u vezi sa nekanonskim kažnjavanjem vikarnog episkopa lipljanskog najbolje se odslikava odnos episkopa Artemija prema SASaboru i SASinodu. Episkop Artemije u aktu navodi: “odlučili smo da Vas oslobodimo svih obaveza i dužnosti u Eparhiji raško-prizrenskoj i da Vas stavimo na raspolaganje Svetom arhijerejskom saboru i Sinodu, kojima ste tako verno odani, kako biste ih i dalje mogli slušati i njihove odluke izvršavati, ali van granica naše eparhije”.
Episkop Artemije ja na ovakav način suprotstavio svoju Eparhiju svim ostalim eparhijama i najvišim telima SPC te se ona dovodi u nebivali položaj i njenoj mnogovekovnoj i mnogostradalnoj istoriji, tj. da se ne nalazi u jedinstvu sa ostalim eparhijama SPC pri čemu se poslušnost Saboru i Sinodu počev od episkopa Artemija smatrala narušavanjem crkvene discipline i, maltene, grehom.
Narušavanje jedinstva SPC suprotstavljanjem odlukama SASabora se ogleda još i na primeru obnove svetinja na Kosovu i Metohiji. Episkop Artemije je uporno i godinama odbijao da izvrši treći stav odluke Svetog arhijerejskog sabora (AS br. 5/, 9/, 10/, 13 i 38/ zap. 74 od 20. maja 2008. godine, a pri tom je sve učinio, čak i aktom br. 771 od 12. septembra 2008. g. zabranio dolazak zvanične delegacije SASinoda na čelu sa episkopom bihaćko-petrovačkim Hrizostomom u cilju prijema obnovljene Episkopije i Bogoslovije u Prizrenu.
Episkop Artemije je svojim aktom br. 442 od 4. septembra 2006. g. odbio da izvrši saborsku odluku i ugasi Eparhijski centar “Rade Neimar”. Za njega je, po tom pitanju, relevantnije mišljenje revizorske kuće koju je angažovao nego odluka SASabora kao najvišeg tela SPC. Pomenuti centar je ugašen protokolom od 2. oktobra 2009. g. ali ne zbog izričite odluke SASabora nego, kako je navedeno u protokolu, koji je sa Predragom Subotičkim potpisao episkop Artemije, zbog “promenjene procedure izvora finansiranja za obnovu crkvenih objekata u ERP”. Episkop Artemije se u svom aktu br. 752 od 1. septembra 2009. g. nije ni osvrnuo na odluku Sabora nego je prihvatio predlog direktora za gašenje “Rada Neimara” “budući da je svestan teškoća u kojima se nalazi naša država, pa i Ministarstva, koja su do sada svojim donacijama omogućavala izvođenje određenih projekata”. Iako je direktor te firme Subotički (trenutno u istražnom zatvoru) živeo u Beogradu, episkop Artemije ga je, mimo svih crkvenih pravila, postavio za člana eparihskog Upravnog odbora i imenovao za koordinatora svih građevinskih radova u Eparhiji.
I nakon što je u jesen 2009. g. nevoljno primio nekoliko obnovljenih hramova i objekata u prisustvu tadašnjeg episkopa niškog, a sadašnjeg patrijarha srpskog g. Irineja, episkop Artemije nije izvršio ni više odluka SASabora i SASinoda da osvešta hramove i ostale primljene objekte i iste stavi u bogoslužbenu upotrebu čime je i preostali narod na Kosovu i Metohiji iz svojih razloga, a u najtežem periodu istorije svetinja i naroda na Kosovu i Metohiji, nerazumljivim uskraćivanjem bogosluženja i molitve u njihovim hramovima neosnovano i nezakonito lišavao duhovne utehe i ukrepljenja (posebno u Prištini gde su se vernici episkopu Artemiju obraćali dva puta pismeno da imaju liturgije u obnovljenom hramu svetog Nikole).
Episkop Artemije nije izvršio ni saborsku ni sinodsku odluku o povratku sedišta Eparhije u Prizren čak tvrdeći u aktu br. 760 od 8. septembra 2008. g. da mu “već treći put Njegovo Visokopreosveštenstvo mitropolit Amfilohije, uz pomoć i preko Svetog sinoda, pušta teški malj na glavu, tzv. odluku SASabora da se vladika Artemije vrati u “obnovljeni” vladičanski dvor u Prizrenu”.
Episkop Artemije je, odgovarajući na poziv SASinoda br. 1258 od 24. septembra 2009. g. da u roku od 15 dana objasni zašto nije izvršio ranije saborske i sinodske odluke, pukom verbalistikom izigravao obavezujuće odluke nazivaju ih “koktelom od šest zahteva u periodu od šest godina”.
U svojim brojnim aktima, episkop Artemije nije hteo da svojim povratkom u Prizren ohrabri srpski pravoslavni narod na opstanak i povratak na njihova vekovna ognjišta u područnoj mu Eparhiji, kako je navedeno u aktu SASinoda br. 1290 od 2. oktobra 2008. g.
Episkop Artemije je na Svetog Nikolu 2009. g. u manastiru Gračanica dozvolio protosinđelu Simeonu da u njegovom prisustvu krši crkveni poredak i pred sveštenstvom i narodom vređa episkopa lipljanskog Teodosija. Videvši da će episkop Teodosije sasluživati sa episkopom Artemijem, protosinđel Simeon je naočigled pune crkve sveštenika i vernika demonstrativno skinuo odežde čime je pred nadležnim arhijerejem prekršio 8. i 9. Apostolski kanon, a episkop Artemije ga tim povodom, kao i mnogim drugim ranije, nije pozvao na odgovornost. Naknadnim odgovorom pred Komisijom Svetog sinoda u februaru 2010. g. da je njegov klirik “bio u pravu” što je tako postupio prema episkopu Teodosiju, episkop Artemije je opravdao nekanonski postupak svoga klirika i ličnog sekretara i tako pokazao da ne poštuje kanone Crkve.
Treći deo
II FORMALNO I FAKTIČKO IZDVAJANJE EPARHIJE RAŠKO-PRIZRENSKE IZ SASTAVA SPC
Episkop Artemije je, mimo kanonskih i pravnih propisa, kao i prakse u SPC, 21. decembra 2002. g. doneo odluku br. 435 kao akt o osnivanju, već vekovima postojeće Eparhije raško-prizrenske, a kao lice ovlašćeno za zastupanje imenovao protosinđela Simeona (Vilovskog), iako to pravo isključivo pripada eparhijskom arhijereju, a u njegovom odsustvu, Arhijerejskom zameniku i sekretaru EUO u pogledu materijalnog poslovanja. I naredne godine episkop Artemije je svojom odlukom br. 460 od 16. septembra 2003. g. ponovo, mimo kanonskih propisa i Ustava SPC po kome Sveti arhijerejski sabor samo osniva ili vrši arondaciju eparhija, doneo drugi po redu akt o osnivanju Eparhije raško-prizrenske i kao lice ovlašćeno za zastupanje ponovo, mimo crkvenih pravila, odredio protosinđela Simeona (Vilovskog). Episkop Artemije je na isti način, aktom o osnivanju br. 399 od 2. septembra 2003. g. osnovao već vekovima postojeći manastir Banjska, a za ovlašćeno lice odredio protosinđela Simeona, koji, prema svedočenju bratije manastira Banjska, u tom manastiru gotovo uopšte nije ni boravio.
Episkop Artemije je pred patrijarhom i članovima Svetog sinoda 13. februara 2010. g. svoje nekanonsko i protivpravno ponašanje prilikom dvostrukog osnivanja eparhije pravdao navodnom potrebom za dobijanje poreskog identifikacionog broja (PIB) što nijedna eparhija u Srbiji, pa ni u drugim državama, nije imala obavezu.
Nenadležnim donošenjem dva akta o osnivanju Eparhije raško-prizrenske, episkop Artemije je u građansko-pravnom smislu sebe, a ne SASabor SPC, kako je i propisano, postavio u pravno svojstvo osnivača Eparhije. Na taj način je stvoren građansko-pravni temelj za eventualno otuđivanje ii izdvajanje od SPC Eparhije raško-prizrenske.
Episkop Artemije je sa protosinđeom Simeonom, ne obazirući se na crkveni red u opštenjuu sa drugim pomesnim pravoslavnim crkvama, bez blagoslova SASabora i SASinoda započeo kampanju za povratak moštiju svetog kralja Milutina iz Bugarske u njegov manastir Banjsku. Da je reč o kampanji za izgradnju, možda najbolje svedoči veliki poster koji je bio istaknut na Etnografskom muzeju na kome je stajao natpis “Povratak kralja”, kao i ogromni bilbordovi na putu od Raške do Mitrovice na kojima je pisalo “Manastir Banjska – bastion pravoslavlja”. Uz to, u javnosti su se više puta pojavile netačne informacije da je gotovo rešena stvar da se mošti svetog kralja Milutina iz Bugarske vrate u manastir Banjsku. SASinod je svojim aktom br. 888/zap. 494 od 18. aprila 2003. g. obavestio episkopa Artemija da “radi bratske sloge sa bratskim i jednovernim bugarskim narodom ne bi trebalo pokretati pitanje pomeranja moštiju Svetog Kralja Milutina iz Hrama Svete Nedelje u Sofiji”.
Na odluku SASinoda nije se mnogo obazirao Episkop Artemije. Ni napred navedenu odluku SASinoda nije ispoštovao nego je blagoslovio štampanje džepnog izdanja knjige “Banjska” (2007.g), tj. nakon obavezujuće odluke SASinoda čime je nastavio kampanju u tom pravcu tvrdeći, kroz pisanje svog “ličnog sekretara” da “nema ni trunke dileme kakva je želja kralja Milutina Banjskog. Milutin se vraća, obnavlja Banjsku i zove Bogorodicu (Sokoličku – prim. tuž.) da se vrati, i pored suprotstavljanja onih koji se protive njegovoj bogougodnoj volji” (str. 62). Zatim, dalje, da “povratak njegovih moštiju postavlja pred nas imperativni zadatak obnove hrama, u svoj njegovoj veličanstvenosti” (isto, str.63).
I u ovom slučaju, kao i u mnogim drugim, Episkop Artemije i o. Simeon ne samo da nisu poštovali odluke najviših crkvenih tela nego su i direktno atakovao na njih tvrdnjama da “posebno, pak, žalosti činjenica da se sa pobunom protiv kralja Milutina, oličenom u osporavanju celokupne i autentične obnove Manastira Banjska, osim sekularnih krugova srpskog društva, saglašavaju i pojedini iz redova klira SPC. To je bolno saznanje koje se ne može izbrisati, ali je ostavljeno na savest onih koji ga čine” (isto, str.9).
Episkop Artemije je formalno i faktički izdvojio Eparhiju Raško-Prizrensku iz administrativnog jedinstva i poretka SPC i time što je, mimo saborskih i sinodskih pravila, Protosinđelu Simeonu izdao kakonski otpust za kanonsku jurisdikciju druge Pravoslavne Crkve što je nepoznat slučaj u novovekovnoj istoriji SPC. Mitropolit Pirejski Serafim je aktom br. 308 od 4. marta 2010.g. vratio u kanonsku jurisdikciju Patrijarha Srpskog odbeglog Protosinđela Simeona (Vilovskog) kojega je, kako je naveo, “primio kao navodno gonjenog zbog njegovih antiekumenističkih stavova, a na osnovu molbe voljenog u Hristu brata Episkopa Raško-Prizrenskog Artemija”. Na ovakav način, pored kršenja crkvenih pravila, o SPC je izneta netačna slika pred drugom pomesnom Crkvom i arhijerejima.
Prema dostupnoj dokumentaciji, Episkop Artemije je Protosinđelu Simeonu aktom br. 5 izdao konačni kanonski otpust sa Pirejsku Mitropoliju 13. januara 2010.g. Međutim, kao nadležni arhijerej dovodio je da Protosinđel Simeon, iako je već bio klirik druge Pravoslavne Crkve, u Novom Pazaru i Kosovskoj Mitrovici krajem januara 2010.g. saziva i održava sastanke sa arhijerejskim namesnicima i sveštenstvom u svojstvu “arhijerejskog zamenika”. Na taj način se i sveštenstvu i namesnicima posvedočilo da je Eparhija Raško-Prizrenska zapravo iznad i izvan crkvenih pravila koja važe za sve druge eparhije SPC osim za nju.
Episkop Artemije je samovoljno napustio Odbor za Kosovo i Metohiju SASabora kao crkvenog tela koje je zbog značaja i problema na KiM fortmirano saborskom odlukom radi posebne crkvene pažnje ovom pitanju. Inače, Episkop Raško-Prizrenski je po svojoj funkciji potpredsednik Odbora dok je Patrijarh Srpski predsednik tog Odbora. I na taj način je Eparhiju Raško-Prizrensku faktički izdvajao iz crkvenih tela i pokazivao neposlušnost SASaboru, SASinodu i Patrijarhu.
Prilikom izgradnje Hrama Hrista Spasa u Prištini, Episkop Artemije je kod državnih organa u svojstvu posebnog privatnog privrednog društva registrovao Ustanovu za izgradnju Hrama Hrista Spasa u Prištini. I na takav način je formalno stvorio prostor za izdvajanje toga Hrama iz sastava SPC, iako je takav pristup apsolutno nedopustiv prilikom izgradnje hramova s obzirom da su svi novi hramovi izgrađeni ili stari obnovljeni na KiM, a i šire, bez obaveza eparhija da osnivaju privredna društva radi izgradnje hramova.
Izgradnja Duhovnog i rehabilitacionog centra Crna Reka i registracija istog kao svetovne ustanove u privatnom vlasništvu na crkvenoj imovini takođe predstavlja vid odvajanja delova Eparhije Raško-Prizrenske iz veze sa SPC.
4. deo
III NEKANONSKO MEŠANJE EPISKOPA ARTEMIJA U JURISDIKCIJE I NADLEŽNOSTI DRUGIH POMESNIH CRKAVA I ARHIJEREJA
Episkop Artemiije je, mimo svih kanonskih propisa, još krajem devedesetih godina osveštao antimins i napisao da je osveštan “za Crkvu Svetoga Save u Solunu” te ga dodelio jeromonahu Simeonu (Vilovskom), koji se nalazio na studijama u Solunu. Simeon je sa ostalim jeromonasima – Srbima, koji su se nalazili na studijama u Solunu, veoma često služio u hilandarskoj Crkvi Svetoga Save u ulici Kamvunion br. 1 u Solunu. Prema svedočenju očevidaca dipl. teologa Dejana Ristića i Ivane Nikolić, o. Simeon je, za razliku od ostalih služaščih sveštenoslužitelja, na svetim bogosluženjima, protivno kanonskom i crkvenom poretku, umesto Carigradskog Patrijarha kao nadležnog arhijereja za Svetu Goru, Hilandar i sve svetogorske metohe, pominjao Episkopa Artemija na čijem je i antiminsu, za tu crkvicu mimo poretka osveštanim od strane Episkopa Artemija, i služio.
Za takvo kršenje crkvenog poretka saznalo se u Carigradskoj Patrijaršiji i Mitropoliji Solunskoj te je Protosinđel Solunske Mitropolije Joanis Tasijas jednoga dana 2002.g. došao sa pratnjom na večernju službu, oduzeo antimins Episkopa Artemija i ostavio Antimins Caringradskog Patrijarha. Protosinđel Simeon je 17. maja 2006.g. pred Komisijom Svetog Arhijerejskog Sinoda SPC priznao da je na bogosluženjima u hilandarskoj Crkvi Svetog Save pominjao Episkopa Artemija te da je služio na antiminsu koji je osveštao Episkop Artemije. Inače, Episkop Artemije je pisao jedno otvoreno pismo Carigradskom Patrijarhu zbog koga mu je zabranjen ulazak u Svetu Goru.
Episkop Artemije je u Arhiepiskopiji Beogradsko-Karlovačkoj bez blagoslova Patrijarha Pavla kao nadležnog episkopa otvorio Duhovni i misionarski centar “Atos” u poslovnom prostoru, koji je kao i kuća u Bistričkoj ulici u Beogradu, dobijen od Manastira Hilandara i gde je potom otvorena knjižara “Trojeručica”. Uprava Manastira Hilandara je od Episkopa Artemija tražila da se ne koristi naziv “Trojeručica” i da Episkop Artemije dobije blagoslov od Patrijarha Pavla. Prema svedočenju Miloša Janićijevića, Episkop Artemije je tražio od njega da dozvoli da se na njegovo ime vodi kako se ne bi tražio blagoslov od Patrijarha, a ime knjižare je promenio u “Atos”.
Izgradnjom manastira-metoha izvan svoje kanonske jurisdikcije, i to u mestu Pločniku kod Kuršumlije u Eparhiji Niškoj, bez znanja i odobrenja nadležnog episkopa, a sada Patrijarha Srpskog g. Irineja, što je navedeno u Dopuni izveštaja o izvršenoj materijalno-finansijskoj kontroli obavljenoj 19. i 20. februara 2020.g., Episkop Artemije je grubo prekršio kanonsko predanje.
Aktom br. 972 od 1. novembra 2008.g. Episkop Artemije je u Niškoj Eparhiji osnovao tzv. “Manastir Bogorodica Brainska, Podvorje Sveto-Danilovskog Manastira u Braini” kod Medveđe. Postavio je i klirika u tuđoj eparhiji čime je prekršen 34. Apostolski kanon.
Episkop Artemije je priznao kao grešku to što se mešao u kanonski prostor drugih arhijereja što se vidi u Službenoj belešci sa sednice SASinoda održane od 13. februara 2010.g.
Episkop Artemije nije ništa preduzeo ni u slučaju kada je njegov monah Antonije (Davidović) bez blagoslova Episkopa Šabačko-Valjevskog 2003.g. delovao u toj Eparhiji pozivajući sveštenstvo i vernike na bunt protiv viših crkvenih vlasti i organizovao protestni skup protiv Njegove Svetosti Patrijarha Srpskog Pavla 29. januara 2003.g. ispre Patrijaršije u Beogradu.
U Beogradu je, bez znanja i odobrenja nadležnog arhijereja, osnovao Kancelariju za kulturnu baštinu Eparhije Raško-Prizrenske kao svojevrsni paralelni Zavod za zaštitu spomenika kulture za KiM, koju je jednim delom finansirao iz namenskih sredstava prikupljenih za gladne na KiM. Kancelarija je osnovana radi suprotstavljanja zakonitim crkvenim odlukama u pogledu obnove porušenih hramova shodno Memorandumu od 2005.g.
Istovremeno, posedovanjem i kupovinom nekretnina na području drugih eparija (Beograd, Sremčica, Banja Koviljača, Prolom Banja, Vrnjačka Banja itsl.) stvoren je utisak da je Episkop Artemije godinama predano i planski stvarao ne samo strukturu budućeg raskola šireći svoju vlast na prostore drugih eparija SPC nego i direktno podrivajući crkveni poredak.
Episkop Artemije je dobio novčani prilog za decu sa Kosova od izvesnog “Sestrinstva hrišćanske pravoslavne misije Sveti Jovan Milostivi” kome se u svom aktu E. br. 687 od 12. avgusta 2008.g. na tome zhvalio. Episkop Australijsko-Novozelandski Irinej je svojim aktom E. br. 369-08 od 30. oktobra 2008.g. SASinodu obrazložio o kojim se osobama radi te kakvo je i čije je to udruženje. I pored svega, saradnja Episkopa Artemija sa pomenutim udruženjem se nastavila, iako je reč o odlučenim lancima iz druge Eparhije.
Iako postoje jasna pravila u SPC o načinu na koji klirici SPC prelaze u svezu klira drugih pomesnih Pravoslavnih Crkava, Episkop Artemije je 13. januara 2010.g. bez odobrenja i znanja SASinoda, Protosinđelu Simeonu (Vilovskom) izdao kanonski otpust za Pirejsku Mitropoliju u Grčkoj dok je ranije, za istog klirika, i za mnogo manje stvari (npr. izdavanje stipendije ili obezbeđivanje smeštaja u Manastiru Svete Teodore u Solunu) od SASinoda tražio saglasnost i odobrenje.
Brojni su kontakti Episkopa Artemija i sa dr Desankom Krstić i grupom raskolnika iz Kanade kao predvodnicima grupe koja se, uzurpirajući imovinu SPC u Torontu, na Blagovesti 2010.g. odvojila od SPC i prešla među tzv. starokalendarce. Episkop Artemije je, mimo kanonskih pravila, za njih kao klirike druge Eparhije SPC pisao posebne poslanice i slao im kako bi ih objavljivali u Kanadi čime se, takođe, umešao u kanonske nadležnosti drugih episkopa.
Episkop Artemije je bez odobrenja Mitropolita Amfilohija kao zamenika obolelog Patrijarha Pavla preko medija izjavio da će 1. septembra 2009.g. u Beogradu učestvovati na masovnom političkom skupu. Mitropolit Amfilohije je aktom br. 1193 od 13. septembra 2009.g. Episkopu Artemiju i delu njegovog sveštenstva zabranio učešće na takvom skupu izvan Eparhije Rašk-Prizrenske, a sa jasnim političkim porukama.
I drugi arhijereji su više puta uz SASaboru i SASinodu protestvovali zbog nekanonskog sveštenomonaha iz Eparhije Raško-Prizrenske u njihovim eparhijama.
5. deo
IV NESAVESNO VRŠENJE ARHIPASTIRSKE SLUŽBE
Tokom prvih desetak godina arhijerejskog služenja, Episkop Artemije je posećivao mesta i narod na KiM. Njegova nesumnjiva zasluga se sastoji u obnovi monaštva i manastira na KiM. No, poslednjih deset godina, a naročito od 2005.g. i potpisivanja Memoranduma o obnovi porušenih hramova, Episkop Artemije je gotovo zapustio Eparhiju Raško-Prizrensku. Od 2004.g. nijednom nije služio u Prizrenu, Bogorodici Ljeviškoj, Đakovici i drugim mestima. Njegovo delovanje se uglavnom baziralo na Manastir Gračanicu i po severu Kosova, i to većinom po manastirima. Mnogo vremena je provodio izvan Eparhije, a naročito u Beogradu i bez znanja Patrijarha. Parohije i poarohijski život su velikim bili delom zapostavljeni. Stvorena je svojevrsna monahokratija gde je pojedinim igumanima tolerisano nedopustivo mešanje u parohijski život i rad sveštenstva, što je dovelo do podela i grupašenja u Eparhiji.
U arhivi, kao ni na starom internet sajtu Eparhije, nema podataka o njegovom služenju po golgotskim mestima i obnovljenim hramovima po KiM dok su, s druge strane, revnosno objavljivani izveštaji o njegovim retkim posetama Mitrovici, Lipljanu, kao i brojni tekstovi političko-ideološke sadržine itsl.
Posebno je karakteristična višegodišnja nebriga Episkopa Artemija prema Srbima-povratnicima koje godinama nije redovno posećivao ni u dovoljnoj meri pomagao, iako su u Eparhiju dolazila značajna finansijska sredstva za pomoć mnogostradalnom narodu u enklavama, ali su veoma često korišćena u druge svrhe.
S druge strane, Episkop Artemije je aktom zabranio Episkopu Teodosiju i bratstvu Manastira Visoki Dečani da obavljaju bilo kakvu pastirsku i humanitarnu misiju izvan manastira Visoki Dečani i Metohije, tj. da ne smeju prelaziti na Istok – na Kosovo.
Sveštenstvo Eparhije je u određenim slučajevima bilo poniženo i prestravljeno više odnosom svoga Arhipastira iz njegovog ličnog sekretara nego čak i terorom koji su p0reživeli tokom prethodnih godina. Nezamislivo je da je Episkop Artemije uveo do sada neviđenu praksu pa je aktima naređivao sveštenstvu, ali i svome vikaru i sekretaru da, bez prethodnog obaveznog crkveno-sudskog postupka, u roku od 24 sata ili odmah napuste KiM što ni Albanci nisu radili.
Sveštenstvo je često bez staranja episkopa bilo prepušteno samo sebi, a i prinadležnosti koje su dobijali od države su im smanjivane i nepravedno zakidane.
Petroica arhijerejskih namesnika i sekretar EUO su se 2. maja 2006.g. obratili aktom (br. 515) u kome su tražili “da sveštenstvo Eparhije bude više uključeno u traženju rešenja problema, jer oni ponajviše na terenu imaju uvid u situaciju i stanje naroda”. Iz ovoga se jasno vidi bedan i nedostojan tretman sveštenstva koje je uvek, kao i danas na KiM, nosilo i nosi Krst Hristov i narodni. Sveštenstvo je godinama zakidano od strane Eparhije prilikom isplate prinadležnosti (prema grubim promenama, oko 12 hiljada evra je zakinuto novca po jednom svešteniku, a ako se ima u vidu, prema izveštaju Episkopa Artemija SASaboru, 47 sveštenika je zakinuto u prinadležnostima za preko 500 hiljada evra).
Sveštenici Eparhije Raško-Prizrenske su 2007.g. uputili pismo Ministru vera Srbije sa svojeručnim potpisima i zahtevom da im se pomoć od države uplaćuje direktno, a ne preko Eparhije, s obzirom da do njih ne stižu namenjeni iznosi. Isti je slučaj i sa delom monaštva što se vidi iz izjave jeromonaha Danila, inače doskorašnjeg zamenika o. Simeona, a sadašnjeg v.d. nastojatelja Manastira Banjska, da je Simeon godinama podizao novac koji je bio namenjen monasima, a oni su živeli u bednim uslovima dok je on sa Vladikom Artemijem pravio “planove o revitalizaciji” Banjske kao turističkog kompleksa (iako u Banjskoj nije od toga ništa urađeno osim što su, protivno stavovima najeminentnijih stručnjaka bagerom, i nestručnim radom uklonjeni stari zidovi sa mnogo srednjovekovnih delova). Prema nalazu Komisije SASinoda, Protosinđel Simeon je u ulozi nastojatelja Manastira Banjska je od 2005. do 2009.g. od svoje bratije i manastira otuđio oko 43 hiljade evra koje je Ministarstvo vera uplaćivalo kao pomoć monaškom bratstvu Manastira Banjska. Prema raspoloživim dokazima, o. Simeon se u januaru 2003.g. lažno predstavio kao starešina Crkve u Prizrenu te sa Ukalo Erdalom iz Prizrena izdao u zakup lokal CO Prizren za 9000 evra, a taj novac nije uneo u kasu CO Prizren ili Eparhije nego ga je prisvojio što predstavlja samo jednu od brojnih krivica u njegovom dosijeu pred Crkvenim sudom.
Igumanija Manastira Devič Anastasija jed u svojoj izjavi od 29. marta 2010.g. ukazala na brojne probleme koje je sestrinstvo imalo sa Episkopom Artemijem u vreme nakon najvećeg stradanja Manastira Devič 2004.g. Episkop Artemije je celokupno sestrinstvo Manastira Devič nakon 2004.g. ostavio na milost i nemilost laiku Predragu Subotičkom (koji, inače, nikada nije bio nastanjen na Kosovu) koji je, koristeći svoj kumovski odnos sa Protosinđelom Simeonom, zapravo vodio građevinske radove u manastiru mimo igumanije i sestara koje su se u tu Svetinju od detinjstva ugradile. Ilustrativan je ponižavajući odnos Episkopa Artemija u koji je doveo devičko monaštvo kada je Igumanija Anastasija izrazila nezadovoljstvo radovima “Rada Neimara” na obnovi konaka i želju da se izvođač malo više konsultuje sa sestrama manastira. Predrag Subotički je pred Episkopom Artemijem drsko zapretio Igumaniji da “preko toga neće preći”. Episkop Artemije je na sve to odćutao, a sestre su ostavljene na milost i nemilost oholog preduzimača Subotičkog koji nije prezao ni da od tog stradalnog manastira prisvoji 25 tona cementa, koji je kao prilog vernika bio namenjen obnovi Svetinje. Memorandumska Komisija za obnovu je posle morala da sanira potporni zid i štetu na konaku, koji je obnavljao Subotički, a o čemu postoji dokumentacija.
Episkop Artemije nije pokazao očinsku i pastirsku ljubav ni na Đurđevdan 2006.g. kada je od strane jednog Srbina, pripadnika kosovske policije koji je kasnije osuđen, pucano na sveštenika Srđana Stankovića, sekretara EUO Eparhije Raško-Prizrenske, i njegovu maloletnu decu i to istog dana kada je otac Srđan pred Episkopom Artemijem potvrdio spremnost da svedoči pred Sinodskom komisijom o nepravilnostima u Eparhiji. Istraga je utvrdila da je Srbin Bojan Disić pucao sa ciljem da zastraši sveštenika, iako su moguće žrtve pucanja izbegnute samo brzim manevrom vozila o. Srđana. Disić je izbegao zatvor begom sa Kosova i slučaj nikada nije u potpunosti rasvetljen. Otac Srđan je pre toga kao sekretar EUO Episkopu Artemiju jasno skrenuo pažnju na finansijske malverzacije Protosinđela Simeona, ali Episkop Artemije nije reagovao na tako ozbiljnu prijavu od strane svoga sekretara, koji je imao najpotpuniji uvid u poslovanje Eparhije. Otac Srđan je, nakon toga, sa petoricom arhijerejskih namesnika potpisao pismo Episkopu Artemiju od 2. maja 2006.g., ali i tražio razrešenje zbog problema koje je stvorio Episkop Artemije sa Simeonom. Sve je to bilo dovoljno da se Episkop Artemije očinski i pastirski ne osvrne na pokušaj ubistva i kasnije probleme svoga sveštenika zbog toga, a posebno nije pokazao pastirsku pažnju prema sveštenikovoj maloletnoj deci i supruzi, koji su pretrpeli šok usled očiglednog pokušaja ubistva.
Episkop Artemije nije hteo da osvešta novu Crkvu u selu Kololeču kod Kosovske Kamenice samo zbog toga što radove na toj crkvi nije izvodilo preduzeće “Rade Neimar” što predstavlja jedinstven slučaj u istoriji SPC. Čedomir Arsić iz Kololeča, pokretač izgradnje hrama u tom srpskom selu, o tome je javno svedočio.
Brojni vernici iz Starog Rasa su Episkopu Artemiju podnosili usmene i pisane pritužbe protiv sveštenika Sime Čimburovića, paroha u Tutinu, koji se bavio provodadžisanjem žena iz Albanije za novac. Iz pisane predstavke Ratka Karličića iz Brnjice, vidi se da se sveštenik S. Čimburović takvim bezakonjem bavi godinama neprestano ističući da za to ima blagoslov od svoga Episkopa “radi povećanja nataliteta”. S obzirom da Episkop Artemije svešteniku S. Čimburoviću nije zabranio takvu delatnost niti ga je povao na odgovornost, jasno se zaključuje da nije bio u stanju ne samo da nadzire svoje sveštenstvo nego i da ga ispravlja i upućuje.
Episkop Artemije nije adekvatno reagovao ni na različite vidove fanatizovane zloupotrebe duhovništva što se vidi na primeru Protosinđela Nikolaja iz Crne Reke o čemu svedoči pismo Radovana i Jelice Polič iz Lazarevca iz 2007. godine.
U Izveštajima Episkopa Artemija Svetom Arhijerejskom Saboru o radu 2006, 2007. i 2008.g. nigde nema ni pomena o obilasku enklava i naroda, kao i truda oko podsticaja povratka Srba na njihova vekovna ognjišta. Njegova aktivnost se uglavnom svodila na severni deo Kosova dok su južni i centralni deo Kosova i Metohija sa brojnim problemima bili izvan njegove arhipastirske brige tokom poslednjih nekoliko godina čime je taj deo potpuno nekanonski, nebrigom bio odsečen od svoje eparhijske vlasti.
6. deo
V UNOŠENJE RAZDORA MEĐU SVEŠTENSTVO, MONAŠTVO I VERNI NAROD NA KOSOVU I METOHIJI
Episkop Artemije, i pored brojnih bratskih sugestija sabraće Arhijereja (posebno kroz više pisama i tokom više godina od Mitropolita Amfilohija i Episkopa Atanasija), nije hteo da spreči aktivnosti Protosinđela Simeona u pogledu stvaranja nemira među klirom i zabunom među narodom na Kosovu i Metohiji i šire, što je konstatovao i SASabor u maju 2006. g.
Na posebnom udaru su godinama bili vikarni Episkop Lipljanski Teodosije i bratstvo Manastira Visoki Dečani koji su u javnosti od o. Simeona kao najbližeg saradnika Episkopa Artemija prikazivani na kriv i ružan, iako je reč o jednom od najbrojnijih monaških bratstava u SPC. To se posebno videlo prilikom posete Fatmira Sejdiua Dečanim kada je namerno stvorena tenzija u medijima o čemu svedoče kopije koje se prilažu uz optužnicu. Odgovornost Episkopa Artemija je u tom što je od Protosinđela Simeona prihvatio saopštenje Srpskog nacionalnog veća KiM, iako se to telo nije sastalo nego je o. Simeon napisao to klevetničko javno saopštenje što je i potvrđeno pred Komisijom Sinoda 17. maja 2006.g. u Patrijaršiji. Koliko je to unelo zabunu među klir i verni narod najbolje svedoči pismo petorice Arhijerejskih namesnika Episkopu Artemiju od 2. maja 2006.g. kojim su tražili da sveštenstvo bude uključeno u traženje rešenja problema, a potpuno su podržali Episkopa Teodosija is bratiju Manastira Visoki Dečani od bezočnih napada i javnih kleveta koje je, preko pojedinih neodgovornih članova SNV, isposlovao, kako se ispostavilo, Protosinđel Simeon. Političko mešetarenje Protosinđela Simeona se ogleda i kroz svedočenje prof. dr Rade Trajković i Ranđela Nojkića (inače, dugo vremena najbližih saradnika Episkopa Artemija u Srpskom nacionalnom veću KiM) koji svojim izjavama potvrđuju da je, prema njihovim saznanjima, klevetničko saopštenje protiv Episkopa Teodosija i bratstva Manastira Visoki Dečani zapravo napisao Protosinđel Simeon.
Umesto da je nakon obavezujući odluka SASabora od maja 2006.g. pristupljeno njihovom izvršavanju, Episkop Artemije je i dalje dopustio da Protosinđel Simeon nastavi svoje negativne aktivnosti u pogledu unošenja smutnje i uznemirenja kako među klir tako i među narod. Protosinđel Simeon je sa znanjem i dozvolom Episkopa Artemija na drzak način, koristeći čak i medije, pa i štampajući razglednice sa skulpturom Presvete Bogorodice iz Sokolice, prekrštavajući je u “Bogorodicu Banjsku”, 28. decembra 2006.g. je u Zavodu za zaštitu spomenika najavio “povratak” te Svetinje u Manastir Banjsku. Tokom januara meseca, Protosinđel Simeon je u medijima neprestano lansirao takve tvrdnje što je unelo pometnju među narod, a Igumanija Manastira Sokolica Makarija mu je zabranila ulazak u Manastir. Brojni vernici su se pobunili i oko dve hiljade njih potpisali peticiju Episkopu Artemiju, ali je on peticiju ignorisao upravo zahvaljujući ulozi Protosinđela Simeona. I pored protivljenja vernika i sestrinstva Manastira Sokolica, o. Simeon je u džepnom izdanju knjige “Banjska” (2007.g.) nastavio da unosi nemir i provokacije među klir i verni narod netačno navodeći da je reč o “pobuni nekih protiv povratka skulpture Bogorodice Banjske (a ne Sokoličke – prim. tuž.) u svoj matični manastir, svoj dom” (str.70). I dalje je, potpuno necrkveno i mimo poretka, tvrdio da se “povratak moštiju domaćina ovoga doma, kralja Milutina, obeležava i povratkom Bogorodice, i u istom istorijskom trenutku stiču se ova dva događaja” (isto, str.70).
Nemir je unešen i među bratstvo Manastira Sopoćani kada je Simeon sa svojim kumom Predragom Subotičkim, kroz Plan poslovnih aktivnosti preduzeća Eparhijski centar “Rade Neimar” za 2005.g., planirao kao mogućnost faktičko oduzimanje Hotela od manastira kome je u procesu povratka imovine trebalo da pripadne. Faktičko oduzimanje hotela od Manastira Sopoćani bi se izvršilo kako bi se realizovao “razvoj turističkih kapaciteta”, tj. novi vid proširenja interesnog područja kroz, kako je napisano u Planu, mogućnosti za ostvarivanje “relativno brzih poslovnih prihoda”. Takvi planovi su izazvali protivljenje nastojatelja Manastira Sopoćana oca Segrija, a rezultiralo je njegovim povlačenjem sa mesta nastojatelja.
Nezakonitim odlukama od 18. avgusta 2008.g. u slučaju Episkopa Teodocija i dela bratstva Manastira Visoki Dečani, Episkop Artemije je takođe uneo veliki nemir među klir i verni narod ne samo na KiM nego i šire.
O načinu ponašanja dela monaha Episkopa Artemija može se zaključiti i prema svedočenju monahinje Haritine iz Pećke Patrijaršije odakle se vidi da je jeromonah Stefan iz Manastira Zočište kabadahijski isleđivao sestre i tražio im hranu. Lažno se predstavio da navodno ima naklonost od Patrijarha da tom prilikom isleđuje sestre iz Pećke Patrijaršije. Među jednim delom sestara je vodio i kampanju protiv zakonitih odluka SASinoda što je unelo dodatnu smunju i nemir među starice-monahinje.
Episkop Artemije je od kraja 90-tih godina vodio Srpsko nacionalno veće Kosova i Metohije. Ova organizacija se sve više pretvarala u političko udruženje koje je izdavalo čitav niz politički obojenih i ideoloških saopštenja (u početku preterano prozapadnih, a potom sve više ekstremno nacionalnih) čime je unošena podela na “patriote” i “izdajnike” ne samo u verni narod Eparhije, već i među sveštenstvo i monaštvo, što je protivno evanđelskom duhu crkvene sabornosti. Ova organizacija se na kraju raspala i pokazalo se da je politički angažman nikako ne pripada Arhijereju, a posebno ne na Kosovu i Metohiji.
VI IZAZIVANJE JAVNE SABLAZNI KROZ DELOVANJE U MEDIJIMA MIMO ODLUKA NAJVIŠIH CRKVENIH VLASTI
Episkop Artemije je započeo nebivalu praksu javnog opštenja preko medija mimo SASabora i SASinoda sa Patrijarhom Srpskim i braćom arhijerejima, posebno Sinodalcima.
Na nejevanđelski način, Episkop Artemije je 4. decembra 1999.g. (akt br. 280) uputio otvoreno pismo Patrijarhu Pavlu započinjući ga konstatacijom da “na javne postupke javnih ličnosti treba javno i reagovati” te da je “to njegovo uverenje bilo i ostalo”. Iako jevanđelski princip zapoveda drugačije, Episkop Artemije je potupio sasvgim drugačije stvarajući pred narodom lošu sliku o SPC i njenom Patrijarhu, kao što je, kako je napred navedeno, ranije pisao Otvoreno pismo i Carigradskom Patrijarhu.
SASabor je, po razmotrenju tog predmeta na predlog Patrijarha Pavla, doneo odluku AS br. 3/zap.9 od 16. maja 200.g. da se “prekine sa nebivalom praksom u SPC pisanja otvorenih pisama i istupanja putem sredstava javnog informisanja kada su u pitanju unutrašnje stvari SPC već sve nesporazume rešavati bratski i jevanđelski u sednicama SASinoda, odnosno SASabora”.
Pre toga, Episkop Artemije je raspisom br. 123 od 6. juna 1999.g. naredio sveštenstvu i monaštvu Eparhije da se “uzdržavaju od svakog razgovora, davanja izjava, intervjua ili saopštenja povodom najnovijeg razvoja događaja kako među domaćim tako i među stranim novinarima”, ali on se nije uzdržavao od davanja drastičnih izjava protiv crkvenog poretka iako je od sveštenstva i monaštva to tražio.
Episkop Artemije je izazvao javnu sablazan i u martu 2005.g. kada je, protivno odluci SASinoda, zloupotrebio starost i nemoć Patrijarha Pavla ubedivši ga da, bez prisustva Sinodalaca i sekretara Sinoda, javno povuče svoj prethodni pred Sinodom stavljeni potpis na Memorandum i isti oglasi nevažećim. Da je taj akt iznuđen vidi se i po tome što je bez Patrijarhovog memoranduma otkucan na brzinu u nečijoj kancelariji, a ne u kancelariji Svetog Sinoda ili šefa kabineta. SASinod je tim povodom, a zbog grube zloupotrebe, na vanrednoj sednici u proširenom sastavu doneo odluku br. 448 od 27. marta 2005.g. da potpis Patrijarha Pavla i dalje ostaje na snazi, a samim tim i Memorandum.
Episkop Artemije je, protiveći se odluci Svetog Sinoda i Patrijarha, podstakao 40 “narodnih odbora” crkvenih opština i uprava manastira da se javno obrate Patrijarhu Pavlu “duboko verujući da odluka SASinoda SPC da zadrži njegov povučeni potpis sa njihovog Memoranduma nije njegova” propagandno atakujući na njega da “ne dozvoli da se pogrešnim odlukama danas, naše Svetinje pretvore u tuđe bogomolje sutra”. Apelovao je na starog Patrijarha da se usprotivi svojoj i sinodskoj odluci uz uveravanje da je to reč o “glasu naroda”, koji čvrsto stoji iza svoga episkopa”. Ova praksa “javnih pisama” igumana, monaštva, peticija se nastavlja i nakon privremenog razrešenja Episkopa Artemija od čega se on nikada nije javno ogradio.
Episkop Artemije je prvi, i to na Vidovdan 2004.g. sa Žanom Krejziu, sekretarom za kulturu, omladinu i sport u privremenim institucijama, potpisao Memorandum o principima za obnovu porušenih hramova i to bez prisustva međunarodne zajednice.
U pismu br. 557 od 24. avgusta 2004.g. Episkop Artemije Emi Kasramajkl, predsednici Komisije za obnovu hramova u Prištini, izražava radost što je Komisija započela sa radom upućujući joj pozdrave i podršku u daljem radu na obnovi porušenih hramova preporučujući joj “Rada Neimara” kao izvođača radova u tim poslovima. Kada je dobio saznanja da novac za obnovu hramova ne može ići direktno Eparhiji, Episkop Artemije je postao najveći protivnik obnove hramova shodno Memorandumu koji je potpisao Patrijarh Pavle i koji su usvojeni u našoj Crkvi.
SASinod je odlukom br. 444/zap. 342 od 24. marta 2005.g. umolio Episkopa Artemija da “preko javnih medija ne polemiše sa Nj.S. Patrijarhom Pavlom i SASinodom”. Na tu obavezujuću odluku SASinoda, Episkop Artemije se, i pored ranije zabrane javnog opštenja sa najvišim telima SPC, oglasio saopštenjem za javnost (br. 148 od 27. marta 2005.g.) izražavajući “zapanjenost postupcima pojedinih moćnika u krilu SPC”, a odluke Sinoda okarakterisavši kao “ishitrene” koje za njega i Eparhiju Raško-Prizrensku “ne mogu imati nikakvo pravno dejstvo, niti se mogu primeniti u praksi” čime je, zapravo, odbio da izvrši obavezujuće odluke SASinoda i izazvavši javnu sablazan u narodu.
Petorica Arhijerejskih namesnika i sekretar EUO su u napred navedenom aktu br. 515 od 2. maja 2006. g. ukazali Episkopu Artemiju da su “sveštenstvo i pastva u velikoj pometnji” nakon javne prepiske sa Episkopom Teodosijem i bratstvom Visokih Dečana u vezi posete Sejdiua manastiru. Namesnici i sekretar su ukazali da “verni narod biva žestoko pokoleban i dezorjentisan (takvim napadima na Episkopa Teodosija i bratstvo kada znamo koliko je ovo bratstvo činilo i za srpski i za albanski narod, i pre, i za vreme, a spogotovo nakon oružanih sukoba na KiM 1999.g.). Ako to stalno doživljavamo na sprskoj političkoj sceni, pa ar i u Crkvi”.
Odbegli Protosinđel Simeon, za kojim je bila raspisana međunarodna poternica, dok nije nedavno uhapšen, uputio je otvoreno pismo Episkopu Bačkom Irineju. Iz službene beleške koju je sačinio đakon Igor Ignjatov, službenik EUO Eparhije Bačke, 19. marta 2010.g. faks je Episkopu Bačkom upućen sa telefonskog broja 011/2083929, a taj telefonski broj se vodi na Episkopa Artemija u Bistričkoj ulici u Beogradu. Pismo je objavljeno na anonimnom anti-crkvenom sajtu “Borba za veru”, kao i drugim sličnim, iz čega se jasno zaključuje veza Episkopa Artemija u medijskoj harangi protiv najviših crkvenih tela i pojedine braće Arhijereja.
Postavljajući Protosinđela Simeona za urednika zvanične internet prezentacije od 28. februara 2006.g. ova nova vrsta medija je smišljeno korišćena za objavljivanje stavova koji su se protivili i koji su oponirali stavovima SASabora i SASinoda čime je unošen nemir među sveštenstvo, a sablazan širenja među čestitom narodu koji nije navikao da se eparhijska vlast, posebno na Kosovu i Metohiji, protivi odlukama Crkve. Dobrim delom pod uticajem ovog zvaničnog sajta i iz krugova nekih od monaških lica Eparhije Raško-Prizrenske ili lica pod njihovim duhovnim uticajem pojavio se niz fanatizovanih sajtova starokalendarskog tipa preko kojih se optužuje crkvena jerarhija za ekumenizam, papizam, jeresi, novotarije itd. (reč je o sajtovima Novinar, Borba za veru i dr.). Posle privremenog razrešenja Episkopa Artemija pojavio se čak i novi alternativni sajt Eparhije Raško-Prizrenske sa slikom Episkopa Artemija vezanog lancima na čiju pojavu on nije odreagovao na način koji se od arhijereja očekuje u takvim prilikama.
Na takav način su do tih i takvih anticrkvenih sajtova dolazila i druga interna akta Episkopa Artemija te su ti mediji suštinski postajali zvanični sajtovi Episkopa Artemija i njegovih najbližih, jer se o nijednom arhijereju toliko ne govori i ne piše pozitivno na ovim sajtovima osim o Episkopu Artemiju. O tome svedoči i objavljivanje službene beleške Episkopa Artemija u listu “Pravda” od 26. februara 2020.g. pod naslovom “Hoće da me unište optužbama i za atentat”. Poseban je primer korespondencije sa autorima i urednicima anticrkvenih sajtova ogleda se u dokumentaciji o tome između o. Simeona i psevdokanoniste Željka Žugića, koji se u javnosti pojavljuje pod pseudonimom Željko Kotoranin. Iz prepiske se jasno vidi da su ssa znanjem i blagoslovom Episkopa Artemija Žugiću dostavljana interna akta SPC kako bih ih on kritikovao na sajtovima zajedno sa drugim odlukama Crkve.
Episkop Artemije je najveću javnu sablazan izazvao 13. februara 2010. g. kada se nije usprotivio dolasku svojih monaha i laika na čelu sa Igumanom Nikolajem Crnorečkim i monahom Antonijem, inače već poznatom organizatoru demonstracija protiv Patrijarha Pavla 2003.g., da dođu i protestvuju ispred zgrade Patrijaršije SPC u Beogradu u vreme trajanja sednice SASinoda kojom je predsedavao Patrijarh Irine, a koja se ticala rešavanja problema u Eparhiji Raško-Prizrenskoj. Takođe, i 14. februara 2010. g. uoči početka Vasrkšnjeg posta dozvolio je da grupa istih monaha i iskušenika predvođena monahom Antonijem, koji je u medijima priznao da je prvi počeo sa obračunom, napadne monahe Manastira Visoki Dečani ispred Manastira Gračanice. Episkop Artemije ništa nije učinio da svoje monahe ili “duhovnu decu”, kako ih naziva, prekori za nečasno i nemonaško delo koje se na opštu sablazan učinili.
Nije ništa učinio ni da se ogradi od neblagoslovenih i neovlašćenih istupau javnosti njegovih monaha, prikupljanja necrkvenih i anticrkvenih peticija po ulicama gradova, organizovanja konferencija za medije itsl. čime se narod zgražavao s obzirom da su u javnost iznošeni interni crkveni dokumenti. Episkop Artemije je nečinjenjem, zapravo, podsticao na širenje anticrkvenog bunta u medijima. Nije se ogradio ni od pamfleta “Istina u slučaju Episkopa Artemija” koju su priredili mr Zoran Čvorović i mr Sonja Spasojević, asistenti Pravnog fakulteta u Kragujevcu, a koja je ispunjena tekstovima protiv odluka SASinoda za koje se Episkop Artemije javno izjasnio da ih poštuje, ali nije ništa učinio da ih poštuju i oni koji njega poštuju.
Najnoviji dokaz direktnog iznošenja u javnost čisto unutarcrkvenih odluka i pitanja na svoju i štetu Crkve, kao i sablazan naroda, jeste ono što se dogodilo prilikom dolaska Sinodske Komisije u Gračanicu na razgovor sa Episkopom Artemijem i pregled finansijsko-materijalnog poslovanja Eparhije Raško-Prizrenske. Episkop Artemije ne samo da je pokušao da spreči pregled poslovanja i rad Komisije nego je i sam demonstrativno napustio razgovor sa dvojicom članova Svetog Sinoda i odmah posle toga o tome na sajtu Eparhije Raško-Prizrenske objavio saopštenje, koje je očevidno unapred bilo pripremljeno.
Iz svih medijskih i anticrkvenih internet-aktivnosti koje su promovisale i promovišu Episkopa Artemija jasno se vidi da on direktno ili indirektno snosi najveću odgovornost za širenje necrkvene prakse iznošenja kleveta u javnosti na crkvene ličnosti, a posebno na instituciju Svetog Arhijerejskog Sinoda.
VII NEZAKONITO OTUĐIVANJE IMOVINE SPC
Episkop Artemije je bez odobrenja EUO i saglasnosti PUO početkom 2007.g. pristupio prodaji crkvene nepokretnosti – poslovnog prostora CO Đakovica u Đakovici Albancu Kolj Komaniju za iznos od 150 hiljada evra. Episkop Artemije je bez delovodnog broja potpisao specijalno punomoćje Ded Komaniju iz Brekovca kod Đakovice da ga zastupa “kod svih sudova i drugih nadležnih državnih organa” (koje države?),
Prema punomoćju Episkopa Artemija, Albanac Ded Komani je bio ovlašćen da u ime SPC-Đakovičke parohije, kod Opštinskog suda u Đakovici sa Albancem Kolj Komanijem potpiše i overi ugovor o prodaji crkvenog poslovnog prostora u centru Đakovice površine 249 kvadratnih metara za 150 hiljada evra. Ugovor nije zaveden delovodnim brojem u delovodniku EUO Eparhije Raško-Prizrenske, isplaćen na ruke Vl. Artemije.
Episkop Artemije je najpre svojim aktom upućenim SASinodu negirao tačnost činjenice da je Albancu nezakonito prodao crkvenu nepokretnost, a potom je nezakonito otuđivanje crkvene imovine priznao svojim aktom navodeći neubedljive razloge.
Prodajom crkvene imovine u Đakovici, Episkop Artemije je poslao veoma lošu poruku cernom narodu koga je trebalo ohrabriti da ostane i ne prodaje svoju imovinu na Kosovu i Metohiji. SASabor je 16. maja 2007.g. najoštrije osudio nezakonitu prodaju nepokretnosti SPC u Đakovici i od posledica istog se ogradio.
Direkcija za restituciju Srbije je 14. februara 2008.g., neposredno pred proglašenje lažne šiptarske države na KiM, donelo rešenje br. 46-00-613/10/2007 kojim je Manastiru Deviču vratila oduzetu imovinu od strane komunističkog režima ukupne površine od preko 3000 hektara. S obzirom da nije bila moguća restitucija iste imovine, Direkcija je odlučila da se Manastiru Devič vrati drugo zemljište u opštinama Srbica, Zubin Potok, Zvečan, Vučitrn i Orahovac koje se nalazilo u vlasništvu “Srbijašume”. Episkop Artemije i Protosinđel Simeon su se i usmeno i pisano (br. 1037 od 23. novembra 2008.g.) onemogućili da se imovina vrati Manastiru Devič zbog toga što se imovina nalazi u blizini Manastira Banjska te se time, kako je pogrešno naveo Episkop Artemije, “Manastir Devič preseljava na sever KiM”. Na taj način, Manastir Devič je, samo iz razloga preambicioznih planova Episkopa Artemija i Protosinđela Simeona o izgradnji naselja u Banjskoj, ostao bez vraćene imovine do dana današnjega, iako je Episkop Artemije mogao, nakon vraćanja zemlje, u sporazumu sa dva manastira da izvrši zamene ukoliko su bile neophodne.
Odbijnje Episkopa Artemija da osvešta hramove i crkvene objekte po Memorandumu i negiranje obnove, imalo je i takvu refleksiju da je na taj način faktički javno negirao svojinu SPC nad “Svetinjama koje su obnavljali rušitelji”, ali i veoma važan građansko-pravni institut državine i to u vremenu kada je govorio o otimanju i uzurpaciji crkvene imovine po KiM od strane Šiptara. Na taj način je, možda i nesvesno, podsticao uzurpatore da i dalje uzurpiraju ionako na mnogo mesta uzurpiranu crkvenu imovinu.
Episkop Artemije je overio i blagoslovio ugovor koji su 23. aprila 2005.g. (a antidatirano zaveden pre nego što je i potpisa 20. marta 2005.g.) potpisali Iguman Manastira Crna Reka Nikolaj (Nikolić) i Protojerej Branislav Peranović, a kojim je imanje Manastira Crna Reka ustupljeno svešteniku na neodređeni vremenski period, tj. do smrti poslednjeg od članova porodice sveštenika Peranovića. Zakupnina koja je predviđena ugovorom za manastirsku zemlju iznosi 100 (1,3 evra) mesečno, a svešteniku je dozvoljeno da na manastirskoj zemlji podiže privatne objekte koji bi, ako uopšte budu postojali s obzirom da je uglavnom reč o montažnim objektima, kroz narednih osamdesetak godina bili proglašeni za “Skit Svetog Simeona Bogoprimca”. Pravo na uživanje manastirske imovine ugovorom je dodeljeno i naslednicima sveštenika B. Peranovića.
Prema nalazima u pretkrivičnom postupku koji vodi državno tužilaštvo u Novom Pazaru, sveštenik Branislav Peranović je počinio više krivičnih dela u Duhovno-rehabilitacionom centru Crna Reka. Samo preko donacija preko uplatnica pošte Peranović je primio preko 53 miliona dinara (što je po sadašnjem kursu preko 530 hiljada evra što je ravno godišnjoj pomoći države Srbije kompletnom sveštenstvu i monaštvu za godinu dana). Tužilaštvo nema podataka o tome koliko je Peranović novca dobio na ruku, a najmanji deo je uplaćen preko žiro-računa. Prema dokumentima tužilaštva, Peranović nema dokaze o utrošenim sredstvima od 53 miliona dinara ili preko 530 hiljada evra, a Manastir Crna Reka je dobijao mesečnu zakupninu od 100 dinara ili 1,3 evra.
VIII NEODGOVORNO UPRAVLJANJE FINANSIJAMA EPARHIJE RAŠKO-PRIZRENSKE
Prema Izveštaju druge Komisije SASinoda, u Eparhiju Raško-Prizrensku je, ne računajući priloge Eparhija SPC i vernika pojedinačno, od Ministarstva za KiM i Ministarstva vera u periodu od 2003. do 2009.g. dobijeno oko 3,5 miliona evra u dinarskoj protivrednosti za građevinske radove u Eparhiji Raško-Prizrenskoj. U taj iznos nisu uključena redovna sredstva za pomoć sveštenstvu i monaštvu u iznosu od 50 miliona dinara godišnje.
Na primeru obnove Crkve u Donjoj Gušterici, o kojoj, kao i o drugima, postoji obimna dokumentacija, vidi se način otuđivanja crkvenog novca. Episkop Artemije je potpisao ugovor sa Subotičkim uz obavezu Eparhije da na dan zaključenja ugovora avansno 100% isplati ugovoreni iznos od 1.088.000 dinara, koliko je tražio Subotički za radove koje je naveo. Međutim, Subotički je, s obzirom da nije imao adekvatnu građevinsku operativu, za te, kao i sve druge radove u Eparhiji, po običaju angažovao podizvođača i uplatio mu 294.840 dinara koliko su i koštali radovi. Razliku od 693.160 dinara crkvenog i narodnog novca je prisvojio zahvaljujući štetnom ugovoru sa Vladikom Artemijem. Na isti način se poslovalo i na drugim mestima, a najčešće se kao podizvođač (u Plemetini, Veliko Ropotovo, Ubožac, Tamnica, Gračanica itsl.) javlja firma “Izol-prom”, koju je zastupao Jovica Kolić. Komisija SASinoda je od Kolića dobila potpisane i overene ugovore, kao i kompletnu dokumentaciju o poslovanju sa “Radom Neimarom” iz kojih se jasno vidi kako su sasradnici Episkopa Artemija uz njegovo znanje i odobrenje, kao i monopolsku poziciju koju im je Vladika omogućio svojim arhijerejskim autoritetom, nezakonito prisvajali crkveni i narodni novac. Iz izjava sveštenika Ace Đurića, paroha Raniluškog; Nikole Trajkovića, paroha Donjegušteričkog; Velje Stojkovića, paroha Kosovskokameničkog; Milana Kevkića, paroha Zubinopotočkog; Milomira Vlaškovića, paroha Prilužko-Plemetinskog, vidi se da su sveštenici i crkveni odbori bili primoravani od Episkopa Artemija da sve građevinske radove izvodi Predrag Subotički, iako su njegove cene radova uvek bile enormno veće od realne vrednosti i ponuda drugih izvođača (ilustrativan je primer izgradnje Crkve u Kololeču kod Kosovske Kamenice). Episkop Artemije je dekretom naredio da sve uprave manastira i crkvene opštine kao izvođača moraju angažovati “Rada Neimara”.
Uvidom u blagajnu i blagajničku dokumentaciju EUO utvrđeno da je novac iz namenskih fondova Eparhije po odobrenju Episkopa Artemija i o. Simeona trošen nenamenski i to u velikim iznosima. Iz Fonda dobrovoljnih priloga isplaćena je gradnja objekata u drugoj Eparhiji na Pločniku, kupovinu vozila za Manastir Banjska, zemljišta u Vrnjačkoj Banji. Iz Fonda od prodaje automobila Audi isplaćivana je kirija za stan o. Simeona u Solunu. Iz Fonda za obnovu porušenih crkava i manastira novac je isplaćivan na ruke P. Subotičkom, kao i kupovina kuće u Sremčici od Veljka Sikirice, ali i advokatu Malkomu Šou (prilikom pripreme procesa protiv NATO zemalja) i lobističkoj kući Venejbl i Džemsu Džatrasu (čija se primanja od Eparhije mogu videti na zvaničnom sajtu Američke vlade koja obavezuje sve lobiste da prikažu izvore prihoda). Iz Fonda dobrovoljnih priloga iz inostranstva u 2004, 2008. i 2009.g. nenamenski je potrošeno oko 150 hiljada evra dok za 2005-2007.g. nema podataka ni o iznosima priloga, a ni o trošenju. U Fond za obnovu porušenih crkava i manastira od 2004. do 2010.g. uplaćeno je 581.120 evra, a nenamenski je potrošeno 357.760 evra i to uglavnom za kuću Vladike Artemija u Sremčici, troškove za London, honorari advokatu u Strazburu (47.700 evra), vraćanje ličnih pozajmica Episkopu Artemiju za gradnju Vladičanskog konaka itsl. U Humanitarni fond Eparhije je od 2004. do 2010.g. sa raznih strana uplaćeno 220.511 evra, a nenamenski je potrošeno 38.597 evra. Prilozi u Fond za Kosovo i Metohiju od 2003. do 2010.g. od Vlade Srbije iznosili su 284.936 evra, a nenamenski je potrošeno 110.490 evra.
Episkop Artemije je samovoljno donosio odluke o prenameni namenskih sredstava, a veoma često je i bez akta o prenameni nenamenski trošio crkveni novac. Aktom br. 407 od 26. maja 2009.g. doneo je odluku o prenameni iznosa od 607.595 dinara, koji je bio namenjen za kopiranje dve prestone ikone iz Gračanice. Sredstva je nenamenski usmerio na plaćanje Urbanističkog projekta za formiranje kompleksa manastirskog groblja u selu Banjska dok su gladni Srbi po Metohiji čekali pomoć u elementarnim životnim namirnicama. Po njegovom nalogu, a prema izjavi blagajnika Milivoja Markovića, u vreme istrage komisije SASinoda iz deviznog fonda Eparhije Episkop Artemije je sa Simeonom naložio da se u Fond Narodne kuhinje vrati 2 miliona dinara iz Fonda dobrovoljnih priloga koje je Protosinđel Simeon upotrebio za retroktivno povezivanje svog radnog staža i ostalo što je navedeno u njegovoj optužnici.
Episkop Artemije je Dž. Džatrasa u aktu br. 28 od 23. januara 2007.g. Patrijarhu Pavlu prikazao kao “osvedočenog našeg prijatelja i saradnika u odbrani KiM”. Iako je i javnost Srbije stekla utisak da je reč o pravim prijateljima, koji po ljubavi zastupaju istinu u Americi, Episkop Artemije je odobrio da se Dž. Džatrasu preko Nacionalne banke Grčke isplati iznos od 350 hiljada američkih dolara, a preko Komercijalne banke iz Beograda mu je uplaćeno 400 hiljada dolara dok je advokatu Zoranu Ristiću, na ime pravnih saveta, isplaćeno 4 hiljade evra.
Episkop Artemije je bez navoda dana i mesta, zaključio ugovor sa akademikom Milanom Lojanicom da se “u cilju sprovođenja Plana generalne regulacije za naselje Banjska izradi Idejni projekat objektaq Manastirska kapija u centru naselja Banjska”. Ugovorom je opredeljeno da se od sredstava koja je Vlada Srbije namenski opredelila za humanitarne aktivnosti na KiM isplati iznos od 960 hiljada dinara u roku od sedam dana od dana potpisivanja ugovora. Takav objekat je bio nepotreban s obzirom da je važnije bilo pomoći povratak Srba u Metohiju i Prizren od gradnje kapija po naselju Banjska.
Nakon primopredaje Eparhije Episkopu Administratoru, u blagajni je otkriven finansijski kolaps Eparhije oličen u dugu Eparhije po raznim osnovama od preko 100 hiljada evra. U ovom trenutku, pred Trgovinskim sudom u Kraljevu vodi se sudski postupak (P. br. 515/2010) protiv Eparhije Raško-Prizrenske zbog neplaćenih računa za izgradnju poslovnih prostora kod Hrama Hrista Spasa u Prištini. Iako je novac prikupljen od prodaje poslovnih prostora Vladi Srbije, izvođaču nije uplaćen. Prema nalazu ovlašćenog sudskog veštaka, dug Eparhije Raško-Prizrenske iznoski preko 160 hiljada evra uz troškove postupka i kamatu od 1999. godine što sa do sada utvrđenim dugovima može da iznosi oko 500 hiljada evra koje Eparhija u ovom trenutku ne poseduje.
Dok je na KiM bilo na hiljade ljudi bez posla, Episkop Artemije je zapošljavao ljude iz drugih Eparhija i obezbeđivao im plate iako nisu živeli u Eparhiji Raško-Prizrenskoj (Predrag Subotički, Vladimir Vilovski, Vojislav Jovičić, Gordana Marković, Nikolaj Maljm itsl.).
Prema izjavi blagajnika Eparhije Milivoja Markovića, on je po nalogu Episkopa Artemija podizao namenski novac od Ministarswtva vera na ime materijalne pomoći sveštenstvu i monaštvu u Eparhiji Raško-Prizrenskoj i davao Episkopu, a neko od monaha je fiktivno potpisivao na ime plate za Vojislava Ivankovića za 2008. i 2009.g. što je nedopustivo i predstavlja krivično delo i prema crkvenim i prema svetovnim pravilima.
SASinod je aktom br. 427 od 13. aprila 2010.g. od Episkopa Artemija zatražio da pismeno izvesti SASinod da li u Republici Srbiji ili u inostranstvu ima bankarske račune koji se vode na njegovo ime ili račune za koje je on ovlašćen ili je ovlastio drugo lice. Episkop Artemije je aktom br. 16 od 19. aprila 2010.g. tražio od SASinoda odgovor na pitanja: šta je SASinod pobudilo da donese ovakvu odluku, na čemu je ona bazirana i nije li to bespravni pokušaj narušavanja privatnosti njega kao slobodnog građanina Države Srbije?
+++
Episkop Artemije je zbog napred navedenih krivica o kojima postoje jasni i nedvosmisleni dokazi koji čine sastavni deo ove optužnice prekršio sledeća kanonska pravila:
– 6, 8, 9, 14, 15, 35, 38, 40, 41, 81 kanon Svetih Apostola
– 15, kanon Prvog Vaseljenskog sabora
– 2. kanon Drugog Vaseljenskog sabora
– 26. kanon Četvrtog Vaseljenskog sabora
– 34. kanon PetoŠestog Vaseljenskog sabora
– 11, 12. i 15. kanon Sedmog Vaseljenskog saobra
– 4, 10. i 18. kanon Halkidonskog sabora
– 25. kanon Trulskog sabora
– 9, 22, 24. i 25. kanon Antiohijskog sabora
– 7, 14. i 15. kanon PrvoDrugog Carigradskog pomesnog sabora
– 12. i 20. kanon Sardičkog sabora
– 26, 32, 33. i 81. kanon Kartagenskog sabora
i čl. 37, 38, 108. st. 13. i st. 27. i 214. tač. 1 Ustava SPC.
Iz napred navedenih radova, utvrđuje se jasna kanonska odgovornost Episkopa Artemija i predlažem da Sveti Arhijerejski Sabor SPC, shodno kanonskom predanju i čl. 69B, Episkopa Artemija trajno razreši dužnosti eparhijskog arhijereja u Eparhiji Raško-Prizrenskoj.
DAVID 